Historia Formalną datę powstania klubu, historycznie udokumentowaną, jest rok 1909. Wtedy to do Przemyśla dotarła pierwsza prawdziwa piłka futbolowa, którą przywieźli ze Lwowa działacze tamtejszego Towarzystwa Zabaw Ruchowych. Lwowiacy zapoznali chętnych z zasadami nieznanej wcześniej gry. Wkrótce powstała w Przemyślu pionierska drużyna piłkarska, którą założyli Z. Ritterschild i J. Theobald. Ci znani wówczas i zasłużeni sportowcy byli też głównymi inicjatorami powstania w mieście pierwszego klubu sportowego. Nowa organizacja powstała w jesieni 1909 r. i przyjęła nazwę "San" - Przemyśl znajdował się jeszcze w zaborze austriackim, nazwa "Polonia" nie mogła być więc akceptowana. Pierwsze oficjalne spotkanie piłkarze "Sanu" rozegrali w 1910 r. Rywalem był zespół "Slavii", złożony z Czechów i Słowaków odbywających służbę wojskową w garnizonie przemyskim. Drużyna "Sanu" przegrała "inauguracyjny" mecz 2-3. Warto dodać, że pierwsze spotkania rozgrywane były na podmiejskich błoniach. Już wtedy piłka nożna cieszyła się dużą popularnością, szczególnie wśród młodzieży, która coraz liczniej zaczęła wstępować w szeregi członków klubu, pomimo, że brakowało strojów, wśasnego boiska i szatni. W latach 1910 -1914 piłkarze "Sanu" rozegrali w sumie 26 spotkać, m.in. w 1914 r. wygrali z "Resovią" 2-1. Latem 1914 r. działalność klubu zostaje zawieszona z powodu działań wojennych (trzy oblężenia twierdzy Przemyśl). W 1916 r., możliwe jest jednak reaktywowanie organizacji, która wskutek rozpadu Austro-Węgier odradza się na fali spontanicznego zrywu patriotycznego. W niepodległej Polsce, klub kontynuujący tradycje "Sanu" zmienia nazwę. Powstaje Przemyski Klub Sportowy "Polonia". W 1922 r. "Polonia" doczekała się własnego boiska z prawdziwego zdarzenia (z trybuną), które 6 lat póżniej zostało przebudowane i wzbogacone o bieżnię. Od 1928 r., po połączeniu z WKS Legią Przemyśl, klub występuje pod nazwę: Wojskowo-Cywilne Stowarzyszenie Sportowe "Polonia" i odtąd może liczyć na mecenat wojska. W 1936 r. prezesem klubu został gen. Mieczysław Boruta-Spiechowicz. W okresie międzywojennym najwięcej sławy przyniosły "Polonii" sukcesy piłkarzy, którzy rozgrywali towarzyskie mecze z renomowanymi zespołami z kraju i zagranicy. W 1924 r. w Przemyślu gościła reprezentacja Konstantynopola (olimpijska reprezentacja Turcji), z którą pi?karze "Polonii" zremisowali 3-3. Rok później przemyślanie sprawili wielką sensację, wygrywając z mistrzem Austrii - Hokoa-chem. Na tarczy wyjeżdżają też z grodu nad Sanem najlepsze "jedenastki" klubowe z Węgier: Kispesti (3-1) i Ujpesti (6-1). Jeszcze większy rozgłos przyniosły "Polonii" mecze z najlepszymi przed wojną polskimi zespołami: zwycięstwo nad lwowską Pogonią 2-1 i remis 4-4 w meczu z pięciokrotnym mistrzem Polski - Ruchem Wielkie Hajduki (Chorzów). Nic więc dziwnego, że piłkarską drużyną Polonii powszechnie nazywano "Przemyską Barceloną". Niestety, pierwszoligowe marzenia piłkarzy i działaczy "Polonii" nigdy się nie spełniły, choć w latach 1929, 1933,1934 i 1936 "Przemyska Barcelona", jako mistrz okręgu lwowskiego, walczyła o awans do pierwszej ligi. Za każdym jednak razem bez powodzenia. Po II wojnie światowej "Polonia" rozpoczyna działalność od zera. W pierwszych latach PRL-u klub nie mógł niestety liczyć na dotacje od komunistycznych władz. W czasach stalinowskich słowo "Polonia" nie było też zbyt popularnym rzeczownikiem. Klub nosił więc nazwy: "Związkowiec" (1949-51) i "Budowlani" (1951-54). Dzięki zaangażowaniu wielu osób, w 1949 r. w "Polonii" działało jednak aż 14 sekcji, zrzeszających ok. 1000 zawodników. W tym też roku piłkarze wywalczyli prawo gry w II lidze, którą opuścili na skutek reorganizacji rozgrywek w 1953 r. W II lidze państwowej "Polonia" słynęła z niesłychanej ambicji, przemyscy piłkarze nieraz wygrywali z teoretycznie mocniejszymi drużynami, np. z Hutnikiem czy Garbarnią Kraków. Do połowy lat pięćdziesiątych piłka nożna była sztandarową sekcją klubu. Na początku lat sześćdziesiątych władze miasta doceniły sukcesy "Polonii". Najstarszy przemyski klub otrzymał stadion przy ulicy Sportowej. Przy jego budowie zaangałowało się wielu sympatyków "Polonii", dzięki czemu już wkrótce na tym obiekcie można było oglądać nawet pierwszoligową Wisłę Kraków. W towarzyskim meczu zorganizowanym w ramach obchodów 50-lecia klubu, grająca w najsilniejszym składzie "Biała Gwiazda" wygrała z "Polonią" 4-2. Po spadku z II ligi (1953 r.) piłkarze przez 13 lat, z mniejszym lub większym powodzeniem, walczyli w lidze okręgowej. W zespole "Polonii" rozpoczynał swoją karierę mistrz olimpijski z Monachium, Marian Ostafiński. W kolejnych latach piłkarze nie odnosili już większych sukcesów. Od 1966 r. do 1971 r. występowali tylko w klasie "A", następnie (do 1976 r.) znów grali w klasie okręgowej. W 1974 r. pięciu najlepszych zawodników odeszło do przemyskiej "Polnej", która wówczas awansowała do III ligi. Od 1976 r. do 1993 roku futboliści "Polonii" występowali jedynie w IV lub V lidze, a w latach 1983 i 1984 należeli do czołowych drużyn klasy regionalnej, jednak dwukrotnie przegrywali baraże o awans do III ligi.